Αχ αυτές οι προσδοκίες μας…

Πόσες φορές μας έχουν εμποδίσει να δούμε τον άλλον όπως είναι;
Τί δεν αντέχουμε να δούμε;
Ποιες ακάλυπτες ή/και κατασκευασμένες ανάγκες μας νομίζουμε πως «ξεγελάμε» με αυτόν τον τρόπο;

Ας μιλήσουμε για τα γενέθλια και, πιο συγκεκριμένα, για τον μη εορτασμό αυτών.

Τα γενέθλια είναι μια αφορμή για να μας γιορτάσουμε. Το να αποφεύγουμε να κάνουμε κάτι ξεχωριστό για τη γενέθλια ημέρα μας ίσως να υποδηλώνει μια υποδόρια πεποίθηση ότι δεν αξίζουμε να μας γιορταζουμε ή ότι αν δεν σβήσουμε τα κεράκια θα καταφέρουμε να... μην μεγαλώσουμε. Ίσως πάλι να μας αποτρέπει το ότι πιεζόμαστε να καλέσουμε στην γιορτή μας πρόσωπα που στην πραγματικότητα δεν θα θέλαμε να έχουμε στην χαρά μας επειδή φοβόμαστε πως θα την αμαυρώσουν με κάποιο «τερτίπι» που αναμένουμε ότι θα τους προκύψει.

Αν βγούμε «εκτός εαυτού» και καταριόμαστε, επιτιθέμεθα (λεκτικά/σωματικά) ή, για παράδειγμα, βάζουμε σκοπό να εκδικηθούμε κάποιο πρόσωπο ισχυριζόμενοι ότι μας προκαλεί ή ότι μας εξωθεί εκτός ορίων... Ποτέ η ευθύνη της αντίδρασης μας δεν είναι δυνατόν να επαφίεται σε εκείνο το πρόσωπο.

Οι εξαρτήσεις είναι το αποτέλεσμα. Δεν είναι η αιτία.